Architektura oświecenia
Epokę oświecenia kończą trzy rozbiory Polski. Polsce groziło zupełne zniknięcie z map Europy, była to dla naszego kraju bardzo trudna sytuacja. W architekturze i sztuce był niepokój, pojawiły się wówczas trzy nurty. Pierwszy zwany klasycyzmem nawiązuje do antyku i renesansu. Drugi nurt oświecenia zwany jest sentymentalizmem, zwiastuje nadejście romantyzmu. Trzeci z nurtów to rococo, czyli faza schyłkowa baroku. W okresie oświecenia budownictwo bardzo szybko się rozwijało, powstawały kościoły, teatry, pałace. Opierano się na wzorach klasycznych, budowle były proste i symetryczne. W budynkach wykorzystywane było światło naturalne poprzez stosowanie dużych okien. Ściany w większości malowane były na biało, jeśli już używano kolorów to były to barwy ciepłe i pastelowe. Architekturę oświecenia charakteryzowała skromność, brak było wyrazistości i przesady. Wolne przestrzenie w budynkach wypełniano rzeźbą i malowidłami. Rzeźba najczęściej przedstawiała nagą lub lekko przysłoniętą postać ludzką o spokojnej i zadowolonej twarzy.
