Architektura renesansu
Renesans otworzył nową erę nowożytną w sztuce, która trwała od średniowiecza do początków baroku. Sztuka renesansu zapoczątkowana została we Włoszech, oznaczała odrodzenie. W architekturze renesansu ponownie zostały wprowadzone elementy sztuki budowlanej pochodzące z ery starożytnej. Styl renesansu charakteryzował się budowaniem dużej liczby kościołów i pałaców, wzorowano się na budownictwie rzymskim i bizantyjskim. Nie wprowadzano nowych metod budownictwa, wykorzystywano stare i sprawdzone metody. Budowle charakteryzowała prosta i solidna konstrukcja, plan budynku był zwarty i czytelny. Schody, gzymsy, balustrady konstruowane były w formie lekko wygiętych łuków, co tworzyło ładną harmonię stylu. Podstawowym materiałem budowlanym była cegła i kamień łupany, nowością były tynki, którymi zaczęto pokrywać ściany. Cechą charakterystyczną budowli renesansu były łukowate i półkoliste sklepienia. Otwory okienne były duże, pod oknami znajdował się podokiennik. Budowle były wysokie, strzeliste, wznosiły się ku górze.
