Romantyzm w architekturze
Romantyzm był kierunkiem literatury i sztuki, który początkowo rozwinął się w Europie. Był formą pewnego rodzaju buntu. Romantycy szczególną uwagę zwrócili na życie wewnętrzne człowieka, jego duchowość i uczucia. Metodą poznania świata miała być sztuka. Artysta postrzegany był jako istota niezwykła, utożsamiany był z istotą boską. Misją artysty było tworzenie arcydzieł ze szczególna uwagą i oddaniem. Architektura z okresu romantyzmu nie wykształciła odmiennego i charakterystycznego stylu. Budowle utrzymywane były w nurcie gotyckim i renesansowym. Najważniejszymi obiektami architektury były zamki, pałace i wille. W okresie romantyzmu bardzo popularny był ogród angielski z budowlami w różnym stylu. Architektura bazowała na historii, ściany dekorowane były malowidłami przodków. Architekturę umiejętnie wiązano z pejzażem, w budowlach stawiano na estetykę i emocjonalne odczucia. Budowla miała specyficzny wyraz, nie stawiano konkretnych wymogów.Często budowle stylizowane były na ruinę, miało to skłaniać do refleksji i zadumy.
